Hreyfing er töfra
Ég er stolltur af sjálfum mér í dag. Í fyrsta skipti á ævinni þá vaknaði ég fyrr en ég þurfti til þess að komast í vinnu og fór og hreyfði mig. Undir eftirliti. Þetta er eitthvað sem ég hef aldrei gert fyrr. En hugmyndin er sem sagt að færa hreyfinguna meira á fyrri hluta dagsins og eignast þannig aðeins meiri tíma fyrir sjálfan mig eftir vinnu.
Þetta er nokkuð umtalsverð breyting á mínum lífsháttum. Mér hefur hingað til fundist fátt betra en að sofa fram eftir. Þessar síðustu mínútur á koddanum hafa löngum verið með mínum allra dýrmætustu stundum. Fram eftir öllum aldri var ég latur. Já, eða í það minnsta tókst hópíþróttum að drepa allan áhuga minn á hreyfingu þegar ég var yngri. Eða eitthvað var það að minnsta kosti. Því ég fann aldrei neina þörf til þess að stunda hreyfingu. Fannst það bara skrítið fólk sem var endalaust í einhverjum æfingum. Mótum og keppnum. Var samt greinilega þokkalega duglegur að hreyfa mig.
Það stafaði kannski fyrst og fremst af því að ég átti ekki bíl. Í háskólanáminu mínu í Bandaríkjunum átti ég hjól og ég fór út um allt á því. Reyndar gat maður yfirleit útvegað sér bílfar ef á þurfti að halda, en svona yfirleit þá fór ég um á hjóli. Það sama gerðist svo þegar ég fór til Bretlands í framhaldsnámið. Þá bjó ég meira að segja töluvert frá skólanum. Það sem verra var (eða kannski var það betra) var að skólinn stóð á hæð. Sem þýddi að ég hjólaði í 20-30 mínútur á dag og fékk út úr því ágætis líkamsrækt. Í það minnsta fannst mér ég bara vera í sæmilegu formi. Ég líka stækkaði ekkert of mikið.
Síðan þegar náminu lauk, þá tók við vinna sem fólgst fyrst of fremst í því að sitja við tölvu. Fljótlega fylgdi bíl í kjölfarið. Og ég fór að stækka. Ég fór líka að finna að ég var stirðari en áður. Þegar ég síðan lenti í bílslysi rétt um lok síðustu aldar, þá fór ég virkilega að finna fyrir óþægindum. Sem lagðist líka á skapið á manni. Maður varð pirraður vegna þess að líkaminn var ekki alveg í lagi. Þegar ofan á þetta bætist stress, þá var ég ekkert sérlega skemmtilegur félagsskapur. Svo hægt og sígandi þá fór ég að breyta aðeins um lífstíl. Byrjaði að hreyfa mig aftur. Það byrjaði í kjölfarið á bílslysinu með sjúkraþjálfara. Prófaði síðan jóga. Komst að því að jóga er alveg málið við stressi. En var samt ekki alveg kominn í gang með þetta. Það gerðist ekki fyrr en eftir erfiða göngu á Fimmvörðuháls. Þar sem ég hélt bókstaflega að ég myndi ekki komast síðustu metrana. Man ennþá hvað það var erfitt. Eitt, tvö, þrjú, fjögur, fimm skref og svo stop. Hvíld. Komst samt að lokum upp að skálanum. Var svo alveg hreint ekki til í meiri göngur þegar ég kom í Þórsmörk. Sem mér finnst eiginlega grátbroslegt í dag. Maður var bara hreint ekki í nógu góðu formi.
Svo ég kom mér í svona átakshóp. Sem vinkona mín kallaði kallaleikfimi. Sem á miklu betur við. Það er samt alveg yngra fólk í hópnum, en flestir eru kallar. Þetta var alveg svakalega erfitt fyrst. Hélt ég myndi deyja eftir fyrstu skiptin. En svo fór þetta smátt og smátt að verða auðveldara. Á sama tíma var mér ýtt út það að byrja að hugsa um hvað ég væri að borða. Það væri bara ekki málið að drekka kók, éta nammi og bara hreinlega ekkert að spá í það hvað maður væri að setja ofan í sig. Þetta tengdist í hausnum á mér því að borða góðan mat. Því besti maturinn er sá sem maður eldar úr góðum hráefnum. Fersku grænmeti, ávöxtum og hálf spriklandi fiski. Ég var svo sem frekar tregur í taumi með þetta allt saman. En svo tók ég upp á því að byrja að minnka. Því betri mat sem ég borðaði og því meiri hreyfingu sem ég fékk, því meira minnkaði ég. Því minna fann ég fyrir verkjum. Meira að segja skapið tók upp á því að skána. Þetta var töfra.
Reyndar kvarta félagar mínir dálítið yfir vælinu í mér út af strengjunum sem ég á það til að fá. Ég bara verð að fá að væla þetta aðeins. Því stundum er bara ekkert sérlega skemmtilegt að standa upp úr stólnum út af strengjum. En þetta er samt betra en bakverkurinn sem ég var alltaf með. Músaöxlin mín er líka orðin allt önnur. Svo þó ég væri stundum í mínus stuði til þess að fara og djöflast, þá lét ég mig hafa það. Fór oftar og oftar. Byrjaði svo í Astanga jóga. Get meira að segja vitnað í MSNBC um að “Real Men Do Yoga”. Ég veit að mér á eftir að takast að sannfæra eitthvað af félögunum um jóga sé töfra. Núna skil ég ekki alveg afhverju ég kom mér ekki í þetta fyrir löngu.
Þetta er nokkuð umtalsverð breyting á mínum lífsháttum. Mér hefur hingað til fundist fátt betra en að sofa fram eftir. Þessar síðustu mínútur á koddanum hafa löngum verið með mínum allra dýrmætustu stundum. Fram eftir öllum aldri var ég latur. Já, eða í það minnsta tókst hópíþróttum að drepa allan áhuga minn á hreyfingu þegar ég var yngri. Eða eitthvað var það að minnsta kosti. Því ég fann aldrei neina þörf til þess að stunda hreyfingu. Fannst það bara skrítið fólk sem var endalaust í einhverjum æfingum. Mótum og keppnum. Var samt greinilega þokkalega duglegur að hreyfa mig.
Það stafaði kannski fyrst og fremst af því að ég átti ekki bíl. Í háskólanáminu mínu í Bandaríkjunum átti ég hjól og ég fór út um allt á því. Reyndar gat maður yfirleit útvegað sér bílfar ef á þurfti að halda, en svona yfirleit þá fór ég um á hjóli. Það sama gerðist svo þegar ég fór til Bretlands í framhaldsnámið. Þá bjó ég meira að segja töluvert frá skólanum. Það sem verra var (eða kannski var það betra) var að skólinn stóð á hæð. Sem þýddi að ég hjólaði í 20-30 mínútur á dag og fékk út úr því ágætis líkamsrækt. Í það minnsta fannst mér ég bara vera í sæmilegu formi. Ég líka stækkaði ekkert of mikið.
Síðan þegar náminu lauk, þá tók við vinna sem fólgst fyrst of fremst í því að sitja við tölvu. Fljótlega fylgdi bíl í kjölfarið. Og ég fór að stækka. Ég fór líka að finna að ég var stirðari en áður. Þegar ég síðan lenti í bílslysi rétt um lok síðustu aldar, þá fór ég virkilega að finna fyrir óþægindum. Sem lagðist líka á skapið á manni. Maður varð pirraður vegna þess að líkaminn var ekki alveg í lagi. Þegar ofan á þetta bætist stress, þá var ég ekkert sérlega skemmtilegur félagsskapur. Svo hægt og sígandi þá fór ég að breyta aðeins um lífstíl. Byrjaði að hreyfa mig aftur. Það byrjaði í kjölfarið á bílslysinu með sjúkraþjálfara. Prófaði síðan jóga. Komst að því að jóga er alveg málið við stressi. En var samt ekki alveg kominn í gang með þetta. Það gerðist ekki fyrr en eftir erfiða göngu á Fimmvörðuháls. Þar sem ég hélt bókstaflega að ég myndi ekki komast síðustu metrana. Man ennþá hvað það var erfitt. Eitt, tvö, þrjú, fjögur, fimm skref og svo stop. Hvíld. Komst samt að lokum upp að skálanum. Var svo alveg hreint ekki til í meiri göngur þegar ég kom í Þórsmörk. Sem mér finnst eiginlega grátbroslegt í dag. Maður var bara hreint ekki í nógu góðu formi.
Svo ég kom mér í svona átakshóp. Sem vinkona mín kallaði kallaleikfimi. Sem á miklu betur við. Það er samt alveg yngra fólk í hópnum, en flestir eru kallar. Þetta var alveg svakalega erfitt fyrst. Hélt ég myndi deyja eftir fyrstu skiptin. En svo fór þetta smátt og smátt að verða auðveldara. Á sama tíma var mér ýtt út það að byrja að hugsa um hvað ég væri að borða. Það væri bara ekki málið að drekka kók, éta nammi og bara hreinlega ekkert að spá í það hvað maður væri að setja ofan í sig. Þetta tengdist í hausnum á mér því að borða góðan mat. Því besti maturinn er sá sem maður eldar úr góðum hráefnum. Fersku grænmeti, ávöxtum og hálf spriklandi fiski. Ég var svo sem frekar tregur í taumi með þetta allt saman. En svo tók ég upp á því að byrja að minnka. Því betri mat sem ég borðaði og því meiri hreyfingu sem ég fékk, því meira minnkaði ég. Því minna fann ég fyrir verkjum. Meira að segja skapið tók upp á því að skána. Þetta var töfra.
Reyndar kvarta félagar mínir dálítið yfir vælinu í mér út af strengjunum sem ég á það til að fá. Ég bara verð að fá að væla þetta aðeins. Því stundum er bara ekkert sérlega skemmtilegt að standa upp úr stólnum út af strengjum. En þetta er samt betra en bakverkurinn sem ég var alltaf með. Músaöxlin mín er líka orðin allt önnur. Svo þó ég væri stundum í mínus stuði til þess að fara og djöflast, þá lét ég mig hafa það. Fór oftar og oftar. Byrjaði svo í Astanga jóga. Get meira að segja vitnað í MSNBC um að “Real Men Do Yoga”. Ég veit að mér á eftir að takast að sannfæra eitthvað af félögunum um jóga sé töfra. Núna skil ég ekki alveg afhverju ég kom mér ekki í þetta fyrir löngu.
Ummæli