Litlir kassar á lækjarbakka...

Ég er farinn að hugsa í kössum. Eða boxum. Reyni að átta mig á því hvernig ég geti fengið útlitið á nýja blogginu mínu til þess að ganga upp. Held ég sé að verða einhverju nær. Eða ég vona það að minnsta kosti.

Ég er heldur ekki frá því að mér ætli að takast að komast í gegnum þennan árstíma án þess að verða fyrir of miklum skaða. Átti reyndar skemmtilegt samtal um af hverju þessi árstími er hættulegur einhleypu fólki. Sem endaði á því að ég var farinn að söngla lög úr Grease.

Reyndar hef ég aldrei verið nein sérstakur aðdáandi Grease. Fannst fyrsta Grease æðið ekkert æði. Hef leyft mér að missa alveg af öllum þeim sem komu í kjölfarið. Fannst þetta eiginlega bara vond bíómynd. Kannski af því ég átti eitthvað erfitt með að sjá sjálfan mig fyrir mér í aðalpersónunum. Fannst það bara ekkert rosalega merkilegt að vera í gallabuxum og leðurjakka. Áttaði mig ekki alveg á dæminu. Kannski var ég bara of ungur og vitlaus. Eða þetta var bara ekkert sérstaklega góð saga. Sem að ég held að sé einmitt málið. Hins vegar fannst mér miklu meira gaman að annarri mynd sem á að gerast á svipuðum tíma. American Graffiti. Sem fjallar ekki um veggjakrot. Það er fín mynd. Alveg þess virði að finna eintak á vídeóleigunni og eyða tíma yfir.