Stór Búdda og skelfing í Hong Kong
Í dag varð ég skelfingu lostinn. Ekki vegna þess hve erfið Hong Kong er. Heldur vegna þess að ég gerði grundvallar mistök. Ég er nefnilega lofthræddur. Svona var þetta sem sagt. Hér í Hong Kong er ein stærsta Búdda stytta í heimi. Stendur efst á fjalli, en allar eyjar hér virðast vera brattar. Ég hafði séð í leiðsögubókinni minni að heimsókn þarna væri top 10 í Hong Kong. Svo auðvitað varð ég að fara. Fyrsta tilraun endaði með því að ég fékk óvænta útsýnisferð, því mér tókst að villast á strætó. En ég tók eftir því að það var lyfta, svona “cable car” sem flytur fólk beinustu leið þarna upp. Heitir Ngong Ping 360 og er víst rúmir 5 kílómetrar.
Þetta var allt í góðu fyrstu metrana. Svo tók ég eftir því hversu hátt uppi ég var. Veit svo sem ekki alveg hversu hátt, en það var nógu hátt til þess að lofthræðslan mín fór í gang. Raunar var þetta alveg helvíti hátt. Svo mikið veit ég. Líka langt á milli staura og landið þarna er allt bratt. Sem er einmitt til þess fallið að kynda undir lofthræðslunni minni. Svo rétt eftir að við höfðum lagt af stað, þá var ég með lífið í lúkunum. Að springa úr skelfingu. En gat eðlilega ekki hreyft mig. Það hefði bara gert illt verra. Ég var nefnilega alveg klár á því að þetta væru mín síðustu andartök. En svo byrjaði ég að róa mig niður. Eða gerði eins og ég gat til að brjálast ekki úr hræðslu. Það vildi svo til að það var skýjað á leiðinni. Það hjálpaði. Þá hafði ég ekki hugmynd um hversu langt var niður og þetta var bara allt í nokkuð góðu lagi. Ég notaði líka jóga til að hjálpa mér – ujjayi öndun kom sér vel í dag. Reyndi að finna mér þægilegan punkt til að horfa á og róa hugann. Þetta væri allt í góðu og ég myndi komast á leiðarenda án þess að detta. Raunar var ég hálf úrvinda þegar ég náði á fast land aftur. Þetta var erfitt fyrir. En mikið rosalega var ég ánægður með að þetta var líka þess virði.
Þessi Búdda við Po Lin situr í öllu sýnu veldi á lotus blómi og er 16 metra há bronz stytta sem er ein sú stærsta af sitjandi Búdda í heiminum. Það var magnað að sjá fólk ganga upp tröppur sem liggja þarna að og biðja til Búdda í leiðinni. 3 skref og svo niður á hnén, önnur 3 skref og aftur niður á hnén. Það hefur tekið fólkið töluverðan tíma að komast alla leið upp og það fór í taugarnar á mér að heyra í túristum sem gerðu grín að þessu. Svo gekk ég vísdómsleiðina og heimsótti Po Lin hofið. En ég tók strætó og ferju aftur upp á hótel. Allt sem heitir “cable car” er farið á top 100 listann yfir hluti sem ég ætla að forðast.
Þetta var allt í góðu fyrstu metrana. Svo tók ég eftir því hversu hátt uppi ég var. Veit svo sem ekki alveg hversu hátt, en það var nógu hátt til þess að lofthræðslan mín fór í gang. Raunar var þetta alveg helvíti hátt. Svo mikið veit ég. Líka langt á milli staura og landið þarna er allt bratt. Sem er einmitt til þess fallið að kynda undir lofthræðslunni minni. Svo rétt eftir að við höfðum lagt af stað, þá var ég með lífið í lúkunum. Að springa úr skelfingu. En gat eðlilega ekki hreyft mig. Það hefði bara gert illt verra. Ég var nefnilega alveg klár á því að þetta væru mín síðustu andartök. En svo byrjaði ég að róa mig niður. Eða gerði eins og ég gat til að brjálast ekki úr hræðslu. Það vildi svo til að það var skýjað á leiðinni. Það hjálpaði. Þá hafði ég ekki hugmynd um hversu langt var niður og þetta var bara allt í nokkuð góðu lagi. Ég notaði líka jóga til að hjálpa mér – ujjayi öndun kom sér vel í dag. Reyndi að finna mér þægilegan punkt til að horfa á og róa hugann. Þetta væri allt í góðu og ég myndi komast á leiðarenda án þess að detta. Raunar var ég hálf úrvinda þegar ég náði á fast land aftur. Þetta var erfitt fyrir. En mikið rosalega var ég ánægður með að þetta var líka þess virði.
Þessi Búdda við Po Lin situr í öllu sýnu veldi á lotus blómi og er 16 metra há bronz stytta sem er ein sú stærsta af sitjandi Búdda í heiminum. Það var magnað að sjá fólk ganga upp tröppur sem liggja þarna að og biðja til Búdda í leiðinni. 3 skref og svo niður á hnén, önnur 3 skref og aftur niður á hnén. Það hefur tekið fólkið töluverðan tíma að komast alla leið upp og það fór í taugarnar á mér að heyra í túristum sem gerðu grín að þessu. Svo gekk ég vísdómsleiðina og heimsótti Po Lin hofið. En ég tók strætó og ferju aftur upp á hótel. Allt sem heitir “cable car” er farið á top 100 listann yfir hluti sem ég ætla að forðast.
Ummæli