Fyrsta bókin í þemavikunni
Byrja á því að taka það fram að þetta er ekki í sérstakri röð. Meira svona eins og flæðið sagði mér að þetta ætti að vera. Ætla samt að byrja að bók sem ég er búinn að eiga í mörg ár. The Martian Chronicles eftir Ray Bradbury
. Þetta er hundgömul saga. Reyndar eru þetta gamlar sögur. Skrifaðar fyrir rúmlega 60 árum síðan flestar. Jafn gamlar húsinu sem ég á heima í. En Ray er líklega eitt almesta sagnaskáld sem Bandaríkin hafa gefið af sér. Eiginlega stórkostlegur sagnamaður. Fyrir utan Martian Chronicles hefur hann m.a. skrifað Fahrenheit 451
og The Illustrated Man 
.
Ég á þess vegna auðvelt með að byrja á þessum sögum. Sem allar eiga það sameiginlegt að tengjast Mars með einum eða öðrum hætti. Eru samt eiginlega ekkert um Mars. Eins og flest gott sem skrifað er í þessari tegund bókmennta. Miklu fremur eru sögurnar um lífið. Hlutskipti okkar sem fólks. Ég mæli eindregið með því að lesa þessar sögur. Því þó þær séu orðnar hundgamlar. Þá eldast þær vel. Eiga jafnvel við í dag eins og þegar þær komu út. Ég ætla heldur ekkert að týna fram einhverjar staðreyndir um Ray. Ef þú hefur áhuga þá bara kíkja á Wikipedia. En ég á skemmtilega sögu. Um Ray Bradbury og sjálfan mig.
Málið var sem sagt að þegar ég var fyrir margt löngu við nám í Bandaríkjunum. Þá þurfti ég að taka áfanga í auglýsingum. Inngangur að Auglýsingum hét hann. Kenndur af ferlega skemmtilegum kennara. Sem hafði ákveðnar skoðanir varðandi sannleiksgildi auglýsinga. Hélt á hverju ári mót þar sem nemendur reyndu að afsanna. Eða sanna auglýsingar. Segi ykkur sögur af því seinna. En í þessum tímum. Þá lagði hann mikla áherslu á að við notuðum stærsta líffærið. Léttum reyna svolítið á ímyndunaraflið. Eitt af því sem hann notaði til að kenna okkur það. Var að leyfa okkur að heyra fyrirlestur sem Ray Bradbury hélt á þingi auglýsenda í Bandaríkjunum.
Eins og ég nefndi þá er Ray mikil sagnamaður. Skrifaði mikið og yfirleit fremur undarlegar sögur. Þó ekki allar. En hann hafði mikið ímyndunarafl. Svo þarna á þingi auglýsenda. Þá stóð hann fyrir framan alla þessa hálaunuðu karla. Líklega verið fáar konur á þessum tíma. Sagði þeim til syndanna. Sagði þeim að þeim skorti hugmyndir. Raunar væru þau eins og lítið samfélag. Sem fylgdist með sjálfu sér. En litlu öðru. Þetta hefur síðan fylgt mér. Í því að ég hef reynt að lokast ekki inni í litlum sjálfhverfum heimi. Svo freistandi sem það er nú. En þarna sagði Ray þessum hópi. Að í rauninni ættu þau að láta reyna á ímyndunaraflið á hverjum degi. Til dæmis með því að ganga út og horfa á túnið hjá sér. Hvernig væri til dæmis ef þau reyndu að selja dandelions?
Sem síðan varð verkefnið okkar. Bara verst að þar sem ég sat og hlustaði á þetta. Þá var hann að nota enskt orð sem ég hafði aldrei þurft að skilja áður til hlítar. Dandelion. Ég hafði ekki hugmynd um hvað þetta var. Vissi að þetta væru blóm. En bara ekki hvaða blóm. Sá sem kenndi heldur ábyggilega ennþá að þessi blóm séu óþekkt á Íslandi. Í það minnsta fannst honum skrítið þegar ég spurði. Sagðist ekki þekkja þessa blóma tegund. Svona getur maður verið vitlaus. Þið þekkið víst flest þetta blóm.
. Þetta er hundgömul saga. Reyndar eru þetta gamlar sögur. Skrifaðar fyrir rúmlega 60 árum síðan flestar. Jafn gamlar húsinu sem ég á heima í. En Ray er líklega eitt almesta sagnaskáld sem Bandaríkin hafa gefið af sér. Eiginlega stórkostlegur sagnamaður. Fyrir utan Martian Chronicles hefur hann m.a. skrifað Fahrenheit 451 og The Illustrated Man .
Ég á þess vegna auðvelt með að byrja á þessum sögum. Sem allar eiga það sameiginlegt að tengjast Mars með einum eða öðrum hætti. Eru samt eiginlega ekkert um Mars. Eins og flest gott sem skrifað er í þessari tegund bókmennta. Miklu fremur eru sögurnar um lífið. Hlutskipti okkar sem fólks. Ég mæli eindregið með því að lesa þessar sögur. Því þó þær séu orðnar hundgamlar. Þá eldast þær vel. Eiga jafnvel við í dag eins og þegar þær komu út. Ég ætla heldur ekkert að týna fram einhverjar staðreyndir um Ray. Ef þú hefur áhuga þá bara kíkja á Wikipedia. En ég á skemmtilega sögu. Um Ray Bradbury og sjálfan mig.Málið var sem sagt að þegar ég var fyrir margt löngu við nám í Bandaríkjunum. Þá þurfti ég að taka áfanga í auglýsingum. Inngangur að Auglýsingum hét hann. Kenndur af ferlega skemmtilegum kennara. Sem hafði ákveðnar skoðanir varðandi sannleiksgildi auglýsinga. Hélt á hverju ári mót þar sem nemendur reyndu að afsanna. Eða sanna auglýsingar. Segi ykkur sögur af því seinna. En í þessum tímum. Þá lagði hann mikla áherslu á að við notuðum stærsta líffærið. Léttum reyna svolítið á ímyndunaraflið. Eitt af því sem hann notaði til að kenna okkur það. Var að leyfa okkur að heyra fyrirlestur sem Ray Bradbury hélt á þingi auglýsenda í Bandaríkjunum.
Eins og ég nefndi þá er Ray mikil sagnamaður. Skrifaði mikið og yfirleit fremur undarlegar sögur. Þó ekki allar. En hann hafði mikið ímyndunarafl. Svo þarna á þingi auglýsenda. Þá stóð hann fyrir framan alla þessa hálaunuðu karla. Líklega verið fáar konur á þessum tíma. Sagði þeim til syndanna. Sagði þeim að þeim skorti hugmyndir. Raunar væru þau eins og lítið samfélag. Sem fylgdist með sjálfu sér. En litlu öðru. Þetta hefur síðan fylgt mér. Í því að ég hef reynt að lokast ekki inni í litlum sjálfhverfum heimi. Svo freistandi sem það er nú. En þarna sagði Ray þessum hópi. Að í rauninni ættu þau að láta reyna á ímyndunaraflið á hverjum degi. Til dæmis með því að ganga út og horfa á túnið hjá sér. Hvernig væri til dæmis ef þau reyndu að selja dandelions?
Sem síðan varð verkefnið okkar. Bara verst að þar sem ég sat og hlustaði á þetta. Þá var hann að nota enskt orð sem ég hafði aldrei þurft að skilja áður til hlítar. Dandelion. Ég hafði ekki hugmynd um hvað þetta var. Vissi að þetta væru blóm. En bara ekki hvaða blóm. Sá sem kenndi heldur ábyggilega ennþá að þessi blóm séu óþekkt á Íslandi. Í það minnsta fannst honum skrítið þegar ég spurði. Sagðist ekki þekkja þessa blóma tegund. Svona getur maður verið vitlaus. Þið þekkið víst flest þetta blóm.
Ummæli