Ferðast utan lands og innan
Þetta var vika ferðalaga. Þar sem ég var meira eða minna ótengdur. Svo ég hef góða ástæðu fyrir því að hafa látið lítið á mér bera. Sömuleiðis hef ég haft nóg að gera á vinnustaðnum. Raunar átti ég góðar stundir með vinnufélögunum fyrir rétt rúmlega viku. Árshátíð var haldin óvenju snemma þetta árið. Kom svo sem ekki til af öðru en því að ekki var möguleiki að fá húsnæðið á öðrum degi. Eins og oft vill verða, þá var ég aðeins of lengi úti. Gleðin kannski heldur mikil. Sem gerði það að verkum að sunnudagurinn var alveg með rólegasta móti.
Hvernig sem á því stóð. Þá varð þetta til þess að minnka ritgleði mína. Kannski það haldist í hendur við álag á öðrum slóðum. Stundum er nefnilega eins og það verði til þess að ég kem mér hreint ekki til þess að setja nokkuð niður. Eða kannski það hafi verið vegna þess að ég hef verið duglegri við að lesa en skrifa. Náði til dæmis að klára Stalingrad. Sem hefur verið í lestri hjá mér í nokkra mánuði. Mögnuð frásögn af þessum ægilega bardaga. Þar sem sovéska hernum tókst að brjóta þann þýska á bak aftur. En fórnir voru ægilegar á báða bóga. Svo ægilegar að ég efast um að við getum með nokkru móti skilið það sem gerðist. Hundruð þúsunda létu lífið. Milljónir sem sköðuðust. Í samanburði við þessar lýsingar. Þá finnst mér ég hafa litla ástæðu til þess að kvarta. Við raunar óskaplega heppinn hér að hafa staðið utan við helstu átök þessarar styrjaldar. Sem kannski hafði þó ákveðin jákvæð áhrif. Svona þrátt fyrir allar hörmungarnar sem henni fylgdu.
Þetta sá ég á ferðalagi mínu. Ég fór nefnilega til London í vikunni. Langt í frá í fyrsta skipti sem ég heimsæki þá borg. Var þarna í vinnu. Sat ráðstefnu og varð bara margs fróðari fyrir vikið. En eitt af því sem einkennir London. Er hversu fjölþjóðleg og fjölbreytt hún er. Þessi borg er raunar gerð úr fjölmörgum minni bæjum. Sem síðan hafa sameinast. Gróið saman. Fólkið sem býr þarna kemur úr öllum áttum. Sú staðreynd að þetta fólk býr þarna í þokkalegri sátt og samlyndi. Undirstrikar það skipbrot Fasisma í Evrópu sem endalok seinni heimstyrjaldarinnar hafði í för með sér. Þótt en finnist fámennur hópur misvitra einstaklinga sem halda fram sambærilegri hugmyndafræði. Þá er nokkuð rík sátt um að sú hugmyndafræði sem Fasistar boðuðu hafi leitt til meiri ógæfu en flest annað sem við höfum tekið okkur fyrir hendur. Það er því kannski ekki nema furða að nú þegar við verðum fyrir áreiti frá hópum sem vilja innleiða annað. Mæti mótspyrnu. Bæði frá hægri og vinstri. Sumir telja að við þurfum að hvetja til skilnings á þessu viðhorfi. Ég tel hins vegar að það sé misskilningur. Þær hugmyndir sem koma frá ákveðnum hópum sem stundum eru kenndir við Íslam. Finnast mér minna meira á Fasisma, en það frjálslyndi og umburðarlyndi sem við búum við. Það sé því engin ástæða til þess að fyllast samúð með þeim sem boða breytingar. Ekki hvað síst þegar þeir sem þær vilja sjá, nýta sér ofbeldi til þess að koma sjónarmiðum sínum á framfæri. Slíkar aðferðir minna um of á starfsaðferðir Fasista.
Við heimkomuna tók ég eftir því að það var kuldakast á Íslandi. Ég lét það þó ekki hafa áhrif á ferðalag mitt í góðra vinahópi til Stykkishólms þar sem ég naut helgarinnar í glæsilegum bústað. En óneitanlega var það nokkuð athyglisverð reynsla að keyra þessa leið á föstudagskvöldi í 18 stiga frosti og vera síðan kominn ofan í heitan pott stuttu síðar. Ég er ekki frá því að þá hafi frostið verið komið niður í 20 gráður. Þessu fylgdi einhver glæsilegustu norðurljós sem ég hef séð í langan tíma. Helst hefði ég viljað vera farþegi í ökuferðinni, því svo öflug voru norðurljósin. En kuldinn og frostið hafði ýmis áhrif. Hitakerfi hússins hafði þannig vart undan. Við gátum heldur ekki opnað geymsluna með grillinu. Læsingin var einfaldlega frosin föst. En staðarhaldarinn bjargaði okkur. Svo lambalærið og rauðvínið rann ljúflega niður. Þegar kom síðan að því að koma bílnum í gang. Þá hélt ég um tíma að ég væri að lenda í vandræðum. Rétt náði að koma vélinni í gang en strax kviknaði á viðvörunarljósum. Raunar var ég ekki á leiðinni beint heim, því okkur vantaði smávegis í hádegis morgunverðinn á sunnudegi. Svona brunch eins og það er kallað. En bílinn hökti í gang og þrátt fyrir gangtruflanir þá komst ég inn á Stykkishólm og til baka. Lét hann gang um stund eftir að ég kom aftur í bústaðinn. Svona til að koma hita á vélina. Þetta virtist hafa tilætluð áhrif. Því síðar um daginn þegar ég setti bílinn aftur í gang. Þá bar ekki á nokkrum truflunum. Svo líklega hefur þessi mikli kuldi sem var um helgina slegið eitthvað út af laginu.
Ökuferðin heim var líka nokkuð ævintýraleg. Á leiðinni á Stykkishólm hafði verið logn. Svo þó frostið væri mikið, þá var stillt og bjart veður. Ekki var alveg sömu sögu að segja þegar við fórum til baka. Á heiðinni blés. Fennti yfir veginn og svo blint var að ég rétt mjakaðist áfram, enda sá ég lítið fram á veginn. Rétt að grillti í næstu stiku. Svo mér fannst betra að fara varlega. En allt hafðist þetta. Svo eftir stutt stopp í Borgarnesi, þar sem því miður var búið að loka Geirabakarí og ég fékk því ekki bollu. En verð bara að vera duglegri á sjálfan bolludaginn.
Hvernig sem á því stóð. Þá varð þetta til þess að minnka ritgleði mína. Kannski það haldist í hendur við álag á öðrum slóðum. Stundum er nefnilega eins og það verði til þess að ég kem mér hreint ekki til þess að setja nokkuð niður. Eða kannski það hafi verið vegna þess að ég hef verið duglegri við að lesa en skrifa. Náði til dæmis að klára Stalingrad. Sem hefur verið í lestri hjá mér í nokkra mánuði. Mögnuð frásögn af þessum ægilega bardaga. Þar sem sovéska hernum tókst að brjóta þann þýska á bak aftur. En fórnir voru ægilegar á báða bóga. Svo ægilegar að ég efast um að við getum með nokkru móti skilið það sem gerðist. Hundruð þúsunda létu lífið. Milljónir sem sköðuðust. Í samanburði við þessar lýsingar. Þá finnst mér ég hafa litla ástæðu til þess að kvarta. Við raunar óskaplega heppinn hér að hafa staðið utan við helstu átök þessarar styrjaldar. Sem kannski hafði þó ákveðin jákvæð áhrif. Svona þrátt fyrir allar hörmungarnar sem henni fylgdu.
Þetta sá ég á ferðalagi mínu. Ég fór nefnilega til London í vikunni. Langt í frá í fyrsta skipti sem ég heimsæki þá borg. Var þarna í vinnu. Sat ráðstefnu og varð bara margs fróðari fyrir vikið. En eitt af því sem einkennir London. Er hversu fjölþjóðleg og fjölbreytt hún er. Þessi borg er raunar gerð úr fjölmörgum minni bæjum. Sem síðan hafa sameinast. Gróið saman. Fólkið sem býr þarna kemur úr öllum áttum. Sú staðreynd að þetta fólk býr þarna í þokkalegri sátt og samlyndi. Undirstrikar það skipbrot Fasisma í Evrópu sem endalok seinni heimstyrjaldarinnar hafði í för með sér. Þótt en finnist fámennur hópur misvitra einstaklinga sem halda fram sambærilegri hugmyndafræði. Þá er nokkuð rík sátt um að sú hugmyndafræði sem Fasistar boðuðu hafi leitt til meiri ógæfu en flest annað sem við höfum tekið okkur fyrir hendur. Það er því kannski ekki nema furða að nú þegar við verðum fyrir áreiti frá hópum sem vilja innleiða annað. Mæti mótspyrnu. Bæði frá hægri og vinstri. Sumir telja að við þurfum að hvetja til skilnings á þessu viðhorfi. Ég tel hins vegar að það sé misskilningur. Þær hugmyndir sem koma frá ákveðnum hópum sem stundum eru kenndir við Íslam. Finnast mér minna meira á Fasisma, en það frjálslyndi og umburðarlyndi sem við búum við. Það sé því engin ástæða til þess að fyllast samúð með þeim sem boða breytingar. Ekki hvað síst þegar þeir sem þær vilja sjá, nýta sér ofbeldi til þess að koma sjónarmiðum sínum á framfæri. Slíkar aðferðir minna um of á starfsaðferðir Fasista.
Við heimkomuna tók ég eftir því að það var kuldakast á Íslandi. Ég lét það þó ekki hafa áhrif á ferðalag mitt í góðra vinahópi til Stykkishólms þar sem ég naut helgarinnar í glæsilegum bústað. En óneitanlega var það nokkuð athyglisverð reynsla að keyra þessa leið á föstudagskvöldi í 18 stiga frosti og vera síðan kominn ofan í heitan pott stuttu síðar. Ég er ekki frá því að þá hafi frostið verið komið niður í 20 gráður. Þessu fylgdi einhver glæsilegustu norðurljós sem ég hef séð í langan tíma. Helst hefði ég viljað vera farþegi í ökuferðinni, því svo öflug voru norðurljósin. En kuldinn og frostið hafði ýmis áhrif. Hitakerfi hússins hafði þannig vart undan. Við gátum heldur ekki opnað geymsluna með grillinu. Læsingin var einfaldlega frosin föst. En staðarhaldarinn bjargaði okkur. Svo lambalærið og rauðvínið rann ljúflega niður. Þegar kom síðan að því að koma bílnum í gang. Þá hélt ég um tíma að ég væri að lenda í vandræðum. Rétt náði að koma vélinni í gang en strax kviknaði á viðvörunarljósum. Raunar var ég ekki á leiðinni beint heim, því okkur vantaði smávegis í hádegis morgunverðinn á sunnudegi. Svona brunch eins og það er kallað. En bílinn hökti í gang og þrátt fyrir gangtruflanir þá komst ég inn á Stykkishólm og til baka. Lét hann gang um stund eftir að ég kom aftur í bústaðinn. Svona til að koma hita á vélina. Þetta virtist hafa tilætluð áhrif. Því síðar um daginn þegar ég setti bílinn aftur í gang. Þá bar ekki á nokkrum truflunum. Svo líklega hefur þessi mikli kuldi sem var um helgina slegið eitthvað út af laginu.
Ökuferðin heim var líka nokkuð ævintýraleg. Á leiðinni á Stykkishólm hafði verið logn. Svo þó frostið væri mikið, þá var stillt og bjart veður. Ekki var alveg sömu sögu að segja þegar við fórum til baka. Á heiðinni blés. Fennti yfir veginn og svo blint var að ég rétt mjakaðist áfram, enda sá ég lítið fram á veginn. Rétt að grillti í næstu stiku. Svo mér fannst betra að fara varlega. En allt hafðist þetta. Svo eftir stutt stopp í Borgarnesi, þar sem því miður var búið að loka Geirabakarí og ég fékk því ekki bollu. En verð bara að vera duglegri á sjálfan bolludaginn.
Ummæli