Frábært sumarfrí
Í tilefni þess að ég hef verið í sumarfríi undanfarnar þrjár vikur, þá hef ég verið latur við að uppfæra hér. Hef reyndar nokkru sinnum byrjað, en ævinlega hefur það tengst hörmungum heimsins. Sprengingar sem hafa staðið mér óvenju nærri, því sumt af mínum bestu vinum býr nefnilega í London og það hefur ævinlega vakið með mér óhug þegar fréttir berast þaðan af hryðjuverkum. En ég ákvað sem sagt að láta það eftir öðrum að skrifa um þau mál. Vona bara að þetta eigi ekki eftir að skaða þessa vini mína.
En nú er sumarfríið mitt sem sagt á enda. Já, eða svona þetta stóra frí sem ég tók mér í ár. Á reyndar eftir þó nokkra daga, en þeim verður væntanlega eytt í smærri skömmtum. Það var með blendnum hug sem ég byrjaði fríið mitt í ár. Persónulegir hagir höfðu breyst og allar áætlanir sem ég hafði gert fyrir sumarfríið höfðu þess vegna breyst. Það stóð reyndar ennþá að ég færi Laugaveginn, en annað hafði ég sett á hilluna. Ég vissi því fyrir fram aðeins að ég myndi ganga Laugaveginn en að öðru leiti var fríið óljóst.
Ég þarf ekkert að bæta við fyrri grein um Laugaveginn, nema að þessa leið ættu allir sem fullfrískir eru að ganga. En Laugavegurinn var alls ekki eina gangan sem ég fór í. Því í fríinu gekk ég nýja leið upp á Helgafell, gekk á Esjuna, Heklu og Hengil. Það hefur því bæst heldur betur í þá staði á landinu sem ég hef heimsótt á jafnfljótum. Helgafellið og Esjuna þekki ég nú orðið vel, en sá þó nýjar hliðar á Helgafellinu. En það voru Hekla og Hengil sem voru mestu ævintýrin.
Heklu gekk ég upp á mánudagsmorgni. Yfirgaf Reykjavík snemma morguns og ók sem leið lá upp í Þjórsárdal þar sem ég hitti hina göngufélagana. Þar fengum við líka aðgang að jeppa sem átti eftir að stytta gönguna töluvert. Málið er nefnilega að það er vel fólksbílafært að Heklurótum og frá bílastæðinu fyrir þá er stikuð leið lang leiðina á fjallið. En vegna þess að við höfðum betra ökutæki héldum við áfram vegarslóða sem kom okkur töluvert hærra upp. Veit svo sem ekki alveg hversu langa göngu við spöruðum okkur, en held sem að það sé ekki fráleitt að við höfum stytt hana um í það minnsta einn þriðja, jafnvel meira. En þar sem við ókum upp á fjallið fann ég svo illilega fyrir lofthræðslunni sem er farinn að hrjá mig með árunum. Liggur við að halda að ég hafi smitast að þessu, því hér áður og fyrr man ég ekki eftir að hafa við svona órólegur yfir bröttum brekkum. En maður lét sig hafa það og eftir að hafa komist upp fyrstu brekkuna og liðið eins og ég væri með lífið í lúkunum, þá minnkaði þetta jafnt og þétt. Það fyndna er að hræðslan gerir aðalega vart við sig á uppleið, en þegar ég fer sömu leið niður, já eða hreinlega í annað skipti, þá finn ég sjaldnast fyrir neinu. Hekla er annars skemmtilegt fjalla að ganga á. Það er aldrei sérlega bratt, þó reyndar sé oft mikil snjór sem er ekki skemmtilegasta sem ég geng í. En veður á Heklu eru síbreytileg eins og við fengum að reyna. Því þó sólin skini þegar við lögðum á fjallið, skall yfir okkur skýjahula þegar við vorum komin langleiðina upp. Eftir nokkurt stop létti samt yfir toppnum og við ákváðum að klára þetta. Það er engu líkt að komast upp á top og þó við fengum ekki gott útsýni nema stutta stund, þá fannst mér það stórmerkilegt að vera á toppi þessa virkasta eldfjalls okkar og sjá og finna hitan sem steig upp úr jörðinni. Þarna er greinilega virkni í gangi, þó ekki bæri hún á sér þessa dagana. Ekki spurning að í góðu veðri og víðsýni er þetta ganga sem ætti að henta flestum sem annað borð hafa gaman af því að ganga á fjöll. Alveg óhætt að ætla sér 5-6 tíma ef farið er frá fólksbílastæðinu.
Veðrið undanfarið gerði það svo að verkum að ég hreinlega varð að leggja á Hengil. Eitthvað sem ég hef ætlað mér nokkuð lengi, en aldrei látið verða af. Hengil er, fyrir þá sem ekki vita, fjallið sem við sjáum þegar við horfum til Hellisheiðar og stendur eiginlega beint fyrir ofan Nesjavelli. Það er hægt að fara nokkrar leiðir upp á fjallið, en ég ákvað að fara frá Nesjavallasvæðinu en þar er Orkuveitan búin að stika leiðir og setja upp merkingar og kort. Þetta er svo sem ekki styðsta leiðin eftir því sem ég skilst, því hægt er að koma annars staðar frá og er þá farið af þjóðvegi númer 1. En ég ákvað sem sagt að fara hina leiðina og sé svo sannarlega ekki eftir því. Þarna er Orkuveitan búin að búa til sannkallaða paradís göngufólks, því allar leiðir eru merktar, bæði með erfiðistigi og vegvísum. Sú leið sem ég valdi mér að fara var að velja blá leið og fara síðan svarta (sem er öllu erfiðari) upp fyrir ofan Nesjavelli og koma þaðan upp. Þetta reyndist vera mun þægilegri ganga en ég hafði gert ráð fyrir. Nokkuð jafnt og þétt er gengið, en sjaldan er lengi gengið á mikinn bratta. Meira að segja nokkuð reglulega verið að ganga bæði upp og niður, þó ætíð sé maður að mjakast ofar. Útsýnið þennan dag sem ég hafði valið mér til göngu var líka alveg ótrúlegt. Það sást bókstaflega eins langt og augað eygði og svo víðsýnt var að manni fannst maður næstum geta kíkt yfir Kjölinn. Þarna gerði ég aðra uppgötvun, því bæði voru gönguleiðirnar svo svakalega vel merktar að ég vissi ævinlega á hvaða leið ég var og svo hitt hversu skemmtileg og fjölbreytt þessi leið er. Því mér hefur stundum fundist Esjan vera dálítið mikið bara upp, upp, upp og ekki endilega svo sérlega fjölbreytt. Sem er auðvitað af því að ég hef alltaf verið að ganga sömuleiðina upp á Þverfellshorn. Svona þá leið sem flestir fara. En þarna var ég á allt annari göngu. Þetta var miklu meira í stíl við Helgafellið, sem mér er kært, enda stutt að fara frá Hafnarfirði á Helgafellið og ósköp passlega ganga þegar tíminn er naumur. En ég verð ekki í vandræðum með að dásama Hengil héðan í frá.
Ekki svo að skilja að ég hafi ekki gert neitt nema að ganga í fríinu. Ég fékk líka tækifæri til þess að fagna stórafmæli vinnufélaga. Grilla með mínum bestu vinum. Vera latur og almennt bara njóta þess að eiga frí í góðu veðri. Því þó það sé heldur þungbúið að horfa út um gluggan minn þegar ég skrá þessar línur, þá hef ég svo sannarlega ekki þurft að kvarta mikið yfir veðrinu. En þegar maður er farinn að tala um veðrið þá er komið að lokum.
En nú er sumarfríið mitt sem sagt á enda. Já, eða svona þetta stóra frí sem ég tók mér í ár. Á reyndar eftir þó nokkra daga, en þeim verður væntanlega eytt í smærri skömmtum. Það var með blendnum hug sem ég byrjaði fríið mitt í ár. Persónulegir hagir höfðu breyst og allar áætlanir sem ég hafði gert fyrir sumarfríið höfðu þess vegna breyst. Það stóð reyndar ennþá að ég færi Laugaveginn, en annað hafði ég sett á hilluna. Ég vissi því fyrir fram aðeins að ég myndi ganga Laugaveginn en að öðru leiti var fríið óljóst.
Ég þarf ekkert að bæta við fyrri grein um Laugaveginn, nema að þessa leið ættu allir sem fullfrískir eru að ganga. En Laugavegurinn var alls ekki eina gangan sem ég fór í. Því í fríinu gekk ég nýja leið upp á Helgafell, gekk á Esjuna, Heklu og Hengil. Það hefur því bæst heldur betur í þá staði á landinu sem ég hef heimsótt á jafnfljótum. Helgafellið og Esjuna þekki ég nú orðið vel, en sá þó nýjar hliðar á Helgafellinu. En það voru Hekla og Hengil sem voru mestu ævintýrin.
Heklu gekk ég upp á mánudagsmorgni. Yfirgaf Reykjavík snemma morguns og ók sem leið lá upp í Þjórsárdal þar sem ég hitti hina göngufélagana. Þar fengum við líka aðgang að jeppa sem átti eftir að stytta gönguna töluvert. Málið er nefnilega að það er vel fólksbílafært að Heklurótum og frá bílastæðinu fyrir þá er stikuð leið lang leiðina á fjallið. En vegna þess að við höfðum betra ökutæki héldum við áfram vegarslóða sem kom okkur töluvert hærra upp. Veit svo sem ekki alveg hversu langa göngu við spöruðum okkur, en held sem að það sé ekki fráleitt að við höfum stytt hana um í það minnsta einn þriðja, jafnvel meira. En þar sem við ókum upp á fjallið fann ég svo illilega fyrir lofthræðslunni sem er farinn að hrjá mig með árunum. Liggur við að halda að ég hafi smitast að þessu, því hér áður og fyrr man ég ekki eftir að hafa við svona órólegur yfir bröttum brekkum. En maður lét sig hafa það og eftir að hafa komist upp fyrstu brekkuna og liðið eins og ég væri með lífið í lúkunum, þá minnkaði þetta jafnt og þétt. Það fyndna er að hræðslan gerir aðalega vart við sig á uppleið, en þegar ég fer sömu leið niður, já eða hreinlega í annað skipti, þá finn ég sjaldnast fyrir neinu. Hekla er annars skemmtilegt fjalla að ganga á. Það er aldrei sérlega bratt, þó reyndar sé oft mikil snjór sem er ekki skemmtilegasta sem ég geng í. En veður á Heklu eru síbreytileg eins og við fengum að reyna. Því þó sólin skini þegar við lögðum á fjallið, skall yfir okkur skýjahula þegar við vorum komin langleiðina upp. Eftir nokkurt stop létti samt yfir toppnum og við ákváðum að klára þetta. Það er engu líkt að komast upp á top og þó við fengum ekki gott útsýni nema stutta stund, þá fannst mér það stórmerkilegt að vera á toppi þessa virkasta eldfjalls okkar og sjá og finna hitan sem steig upp úr jörðinni. Þarna er greinilega virkni í gangi, þó ekki bæri hún á sér þessa dagana. Ekki spurning að í góðu veðri og víðsýni er þetta ganga sem ætti að henta flestum sem annað borð hafa gaman af því að ganga á fjöll. Alveg óhætt að ætla sér 5-6 tíma ef farið er frá fólksbílastæðinu.
Veðrið undanfarið gerði það svo að verkum að ég hreinlega varð að leggja á Hengil. Eitthvað sem ég hef ætlað mér nokkuð lengi, en aldrei látið verða af. Hengil er, fyrir þá sem ekki vita, fjallið sem við sjáum þegar við horfum til Hellisheiðar og stendur eiginlega beint fyrir ofan Nesjavelli. Það er hægt að fara nokkrar leiðir upp á fjallið, en ég ákvað að fara frá Nesjavallasvæðinu en þar er Orkuveitan búin að stika leiðir og setja upp merkingar og kort. Þetta er svo sem ekki styðsta leiðin eftir því sem ég skilst, því hægt er að koma annars staðar frá og er þá farið af þjóðvegi númer 1. En ég ákvað sem sagt að fara hina leiðina og sé svo sannarlega ekki eftir því. Þarna er Orkuveitan búin að búa til sannkallaða paradís göngufólks, því allar leiðir eru merktar, bæði með erfiðistigi og vegvísum. Sú leið sem ég valdi mér að fara var að velja blá leið og fara síðan svarta (sem er öllu erfiðari) upp fyrir ofan Nesjavelli og koma þaðan upp. Þetta reyndist vera mun þægilegri ganga en ég hafði gert ráð fyrir. Nokkuð jafnt og þétt er gengið, en sjaldan er lengi gengið á mikinn bratta. Meira að segja nokkuð reglulega verið að ganga bæði upp og niður, þó ætíð sé maður að mjakast ofar. Útsýnið þennan dag sem ég hafði valið mér til göngu var líka alveg ótrúlegt. Það sást bókstaflega eins langt og augað eygði og svo víðsýnt var að manni fannst maður næstum geta kíkt yfir Kjölinn. Þarna gerði ég aðra uppgötvun, því bæði voru gönguleiðirnar svo svakalega vel merktar að ég vissi ævinlega á hvaða leið ég var og svo hitt hversu skemmtileg og fjölbreytt þessi leið er. Því mér hefur stundum fundist Esjan vera dálítið mikið bara upp, upp, upp og ekki endilega svo sérlega fjölbreytt. Sem er auðvitað af því að ég hef alltaf verið að ganga sömuleiðina upp á Þverfellshorn. Svona þá leið sem flestir fara. En þarna var ég á allt annari göngu. Þetta var miklu meira í stíl við Helgafellið, sem mér er kært, enda stutt að fara frá Hafnarfirði á Helgafellið og ósköp passlega ganga þegar tíminn er naumur. En ég verð ekki í vandræðum með að dásama Hengil héðan í frá.
Ekki svo að skilja að ég hafi ekki gert neitt nema að ganga í fríinu. Ég fékk líka tækifæri til þess að fagna stórafmæli vinnufélaga. Grilla með mínum bestu vinum. Vera latur og almennt bara njóta þess að eiga frí í góðu veðri. Því þó það sé heldur þungbúið að horfa út um gluggan minn þegar ég skrá þessar línur, þá hef ég svo sannarlega ekki þurft að kvarta mikið yfir veðrinu. En þegar maður er farinn að tala um veðrið þá er komið að lokum.
Ummæli